Miejsce cudu

Archikatedra Lubelska pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty to jedna z największych i monumentalnych świątyń w mieście i regionie. Kościół jest uznawany za perłę baroku Lubelszczyzny.

Katedra powstała w pierwszej połowie XVI w. i należała do jezuitów, którzy mieszkali w klasztorze obok. Pod koniec XVIII w., po kasacie zakonu jezuitów, pieczę nad miejscem przejęli trynitarze. Co ciekawe, nie mieli pieniędzy na utrzymanie obiektu i kościół stał się magazynem na zboże. Na szczęście już od 1805 r. umieszczono tu siedzibę diecezji lubelskiej.

Odwiedzając Archikatedrę Lubelską, warto zwrócić uwagę na przepiękne i pieczołowicie wykonane freski autorstwa Jana Meiera. Na uwagę zasługują również ołtarz główny z gruszki libańskiej i ozdobiony złotymi rzeźbami świętych, a także barokowe obrazy Ostatnia wieczerza i Uczta Heroda.

Katedra Lubelska jest znana z cudownego wydarzenia w 1949 r., kiedy z obrazu Matki Boskiej Płaczącej sączyła się krew. To wydarzenie ściągnęło do Lublina pielgrzymów z całej Polski.

Za dodatkową opłatą, turyści mogą zwiedzić zakrystię akustyczną, skarbiec i krypty. Kaplica akustyczna to bogato zdobione pomieszczenie z freskami Meiera, a także posiadające świetne właściwości akustyczne, dzięki którym z każdego miejsca można porozumieć się szeptem. W zakrystii eksponowane są również m.in. zabytkowe przedmioty liturgiczne czy szaty liturgiczne.

Natomiast w kryptach, oprócz oglądania grobów osób świeckich od XVI do XVII w. i biskupów lubelskich od XX w., zwiedzający mogą przyjrzeć się wystawie szat, które wykorzystywano do pochówku